Vrijwilliger Josien vertelt…
Op een druiligere en deprimerende middag neemt de Vlijmense Josien Verbunt – van Bladel ons mee in haar levensgeluk. Ze straalt als ze vertelt over het vrijwilligerswerk dat ze doet op de woongroep in het Sint Janshof in Vlijmen. Een groep waar 16 mensen met dementie wonen.
Z’n dertien jaar geleden ging Josien aan de slag als vrijwilliger bij het Sint Janshof. ‘’Het was best een drempel waar ik overheen moest stappen maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik zorg graag voor anderen en hier kan ik echt het verschil maken.’’ Josien vertelt ook dat ze veel respect heeft voor de naasten die voor iemand met dementie zorgen. ‘’ Mensen komen veel later in een verzorgingstehuis terecht. Door deze rotziekte kunnen ze dan al veel niet meer. Dat partners (en familie en vrienden) 24 uur per dag zolang hebben kunnen zorgen voor iemand, dat verdient écht respect. Vroeger kon ik nog wel een gesprekje voeren met een bewoner of een potje kaarten, maar nu maken ze het niet meer bewust mee.’’ - Tekst gaat verder onder de foto.
Die spelletjesmiddagen zijn er nog steeds legt Josien uit. ‘’Soms gooien we gewoon kaarten op, ondanks dat ze er niets van snappen, zijn ze toch aan het genieten.’’ Dat doen ze ook als er gezongen wordt. ‘’Laatst gingen we met onze bewoners naar ‘De Hop’, het café-restaurant in het verzorgingshuis, om samen te zingen. Het is onvoorstelbaar, maar ze kennen alle liedjes. Daar krijg ik echt kippenvel van. Hetzelfde geldt voor spreekwoorden. Die zijn er vroeger in gestampt en dat kunnen ze feilloos herhalen’’, blikt Josien tevreden terug.
Josien is dus al vele jaren een bekend gezicht in het Sint Janshof. ‘’Zelfs de bewoners die er al jaren zijn, weten mijn naam niet. Dat geeft ook niet, als ik ze maar kan helpen, door bijvoorbeeld een boterham te smeren of een stukje te wandelen, dan is het goed. Ik vind het fijn om voor anderen te zorgen.’’ Naast helpen bij het Sint Janshof is Josien ook vrijwilliger bij het Alzheimercafé Heusden. ‘’Ik schenk de koffie en maak een praatje met de bezoekers. Sommige deelnemers van het café zijn nu bewoners op de groep. Dat is bijzonder maar ook wel verdrietig om te zien. Het raakt mij wel als ik de partner van een bewoner met zijn ziel onder zijn arm zie weglopen omdat hij zijn vrouw achter moet laten. Of familieleden die verdrietig zijn om hun geliefde.’’ Toch blijft het dankbaar werk volgens Josien: ‘’Het zit hem in de kleine dingen zoals een lach op het gezicht of een knuffel die je krijgt.’’ Daarom roep Josien anderen ook op om een keertje mee te lopen als je interesse hebt. ‘’Dan kun je ervaren hoe leuk het is.’’
Het belangrijkste wat ze mensen mee wil geven… ‘’behandel ze gewoon als mensen. Soms wordt iemand toegesproken alsof hij of zij een klein kind is, dat is niet zo! Het is iemand die zijn leven lang al meedoet in de maatschappij. Ik begrijp dat mensen soms niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Maar als we beginnen om wat liever voor elkaar zijn, naar elkaar om te kijken en op elkaar te vertrouwen. Dan komen we een heel eind. Van een dementievriendelijke gemeente naar een mensvriendelijk gemeente.